Ho Chi Minh

De busrit van Vung Tau naar Ho Chi Minh was er eentje die ik niet snel zal vergeten. Als ze hier boetes uitdelen voor links inhalen en onnodig rechts rijden dan had de chauffeur er wel een stuk of 50 gehad. Op de grote wegen is het vaak zo dat de meest rechter rijstrook of de vluchtstrook voor brommers en scooters is, de baan ernaast voor auto's en vrachtauto's en de linker rijstrook alleen voor auto's. Aangezien de chauffeur haast had volgens mij reed hij bijna de hele tijd links tenzij er een auto voor hem zat dan haalde hij deze rechts in en slingerde zo steeds van de linker naar de meest rechter baan en weer terug.

Het eerste stuk ging vrij vlot maar toen we in de buurt van Ho Chi Minh kwamen werd het weer behoorlijk druk en na 3 uur waren we eindelijk bij het busstation. Daar stonden meteen weer mensen te dringen of je een taxi of motortaxi wilde. Ik moest eerst mijn tas nog achteruit halen en was het gezeur een beetje zat dus heb ik mijn tas gepakt en ben naar een taxichauffeur gelopen die rustig verder op stond te wachten. Na een kort ritje heeft hij mij bij het hotel afgezet en kon ik mijn spullen op mijn kamer leggen en even lekker douchen.

Mijn hotel ligt in het centrum op loopafstand van de meeste toeristische plekken. 's Avonds ben ik dus nog even rondgelopen in de buurt en heb daarna in het hotel gegeten. Ook hier hadden ze HBO op de tv dus heb ik later op de avond nog even film gekeken.

Vrijdag heb ik na het ontbijt eerst bij een reisbureau een tour naar de Cu Chi Tunnels geboekt voor morgen. Daarna ben ik begonnen aan de wandeltour uit de Lonely Planet. Deze tour begon in het park vlak bij mijn hotel en liep langs de grote markt, en dan via een slingerweg naar de haven. Onderweg was een van de toeristische plekken de Bitexco Financial Tower. De wolkenkrabber is een moderne gebouw dat een lotus moet voorstellen. Ik zag het er niet aan af maar het is een mooi gebouw met op de 48ste verdieping een skydeck vanwaar je een heel mooi uitzicht hebt over de stad. Daarna ben ik verder gelopen naar de haven.
Onderweg hebben ze me wel 20x gevraagd of ik een motortaxi of fietstaxi wilde. Na een tijdje was ik het wel een beetje zat omdat ze als je nee zegt vragen waar je vandaan komt en dan met een boekje aankomen met tekstjes van andere Nederlanders.

Toen ik halverwege de tour ben ik na een lekkere smoothie op een terrasje terug gelopen richting de markt vlak bij het hotel. Op de markt heb je een deel kramen met geprijsde artikelen en een deel waar je heel erg moet afdingen. Ik had een mooie sjaal gezien waar ze eerst 540.000 dong voor vroegen (ongeveer €19,-). Aangezien ik dit soort sjaals in Can Tho voor 100.000 had gekocht ging ik dit zeker niet betalen. Na duidelijk te hebben gezegd dat ik niet meer dan dit zou betalen wilde ze het niet en ben ik weg gelopen. Als snel kwamen ze achter me aan en kon het ineens wel. Ze vragen hier echt belachelijk hoge prijzen en als je ook maar iets te lang naar iets kijkt blijven ze maar vragen of je het niet wilt hebben. Nadat ik de helft van de souvenirs binnen had was ik het wel een beetje zat en ben ik terug gegaan naar het hotel. Later op de middag ben ik nog weer even de stad ingelopen naar de grote winkelstraat en heb ik daar nog rondgekeken. Onderweg kwam ik echter langs de starbucks en ben ik eerst daar gestopt voor een lekkere koffie.

Zaterdag moest ik om half 9 bij het reisbureau zijn voor mijn excursie naar de Cu Chi tunnels. De Cu Chi tunnels liggen 50 km ten noordwesten van Ho Chi Minh. Ondergronds is er een 265 km lang gangenstelsel dat als basis voor de Vietcong was tijdens de oorlog met de Verenigde Staten. Het gebied werd tijdens de oorlog volop gebombardeerd door de Amerikanen en er waren ook nog kraters hiervan te zien. Het verhaal achter de tunnels was erg indrukwekkend om te horen. De tunnels waren erg klein, je kon er niet eens rechtop in staan en hier leefden de Vietcong toen echt. In het gebied hebben ze heel veel nagemaakt om te laten zien wat voor vallen de Vietcong gebruikte en om te laten zien hoe de tunnels verborgen werden gehouden. Daarnaast was er een schietbaan waar je met allerlei soorten wapens zelf kon schieten en was er een stuk tunnel dat vergroot is zodat je er in kunt. Het was nog steeds krap en je kon er niet staan.

Na een paar uur rondlopen in het gebied gingen we weer met de bus terug. Het was leuk om de tunnels te zien maar het was wel jammer dat je het 4 uur in de bus zat om daar 2 uur rond te lopen. Eenmaal terug in het hotel heb ik even heerlijk rustig aan gedaan en tegen de avond ben ik uit eten geweest met 2 andere vrijwilligers die voor een paar dagen in Ho Chi Minh waren. We hebben heerlijk bij de Mexicaan gegeten, daarna nog lekker wat gedronken en ijsje gegeten in een café.

Zondag was alweer mijn laatste dag in Ho Chi Minh. 's Ochtends heb ik eerst even rustig aangedaan aangezien ik om 12 uur uit moest checken. Mijn tassen kon ik gelukkig daar achter laten en toen ben ik de stad ingegaan. Eerst ben ik naar een straatje geweest waar ze antiek verkopen. Ik was nog steeds op zoek naar postzegels voor pap en daar hadden ze gelukkig postzegelalbums. Daarna nog even snel de laatste souvenirs gekocht en geluncht.

In de middag ben ik nog naar het Reunification Palace en het War Remnants Museum geweest. Vooral het oorlogsmuseum was heel indrukwekkend. Het is een museum met allerlei foto´s uit de oorlog. Beneden was eerst een afdeling met allemaal oude propaganda en ook foto´s van de demonstraties tegen de oorlog in alle landen. Hier hing ook een foto bij van demonstraties in Amsterdam. Boven hadden ze foto´s van al het oorlogsgeweld. Hier zag je wat voor verschrikkelijke oorlog het is geweest en hoeveel oorlogsmisdaden er zijn gepleegd.

Het meest indrukwekkende vond ik het stuk met foto´s waar je de gevolgen zag van het gifgas, Agent Orange, dat door de Amerikanen werd gegooid als ontbladeringsmiddel. Hier kon je goed zien wat de Agent Orange nu nog aanricht. Er worden nog steeds veel mensen geboren met handicaps wat komt doordat hun (groot)ouders vroeger aan het gas zijn blootgesteld. De kinderen die je op de foto's zag waren vooral heel herkenbaar aangezien je diezelfde handicaps ook zag in City Orphanage. Hierdoor komen de foto's veel harder aan.
Na nog een lekkere koffie bij de Starbucks en eten bij een BBQ restaurant was ik om half 8 weer in het hotel. Aangezien ik het lopen in de stad wel gehad had heb ik toen maar een taxi genomen naar het vliegveld en was ik ook om 8 uur al daar. Helaas kon ik nog niet inchecken dus ben ik maar rustig ergens gaan zitten lezen en om stipt half 1 zijn we vertrokken in de richting van Dubai.